Sevgi kelib hayotga bir kun,
Insonlarni maftun qilarkan.
Birin qilib zor-u intizor,
Armonlarga tashlab ketarkan.
Bo’lgan ekan shodon malika,
Sevgi ila orzu qilarkan.
Kimlarnidir xor-u zor qilib,
Kimlarnidir bezor qilarkan.
Bir kun kelib bag’ritosh inson,
Egallabdi uning ko’nglini,
Yolg’on sevgi asiri qilib,
Yashiribdi qalbda borini.
Kutar ekan har kun, har soat.
Intizorlik ila toqat qilarkan.
Yo Allohim, ayirmagin deb,
Yurak bag’rin tilib o’tarkan.
Bir kun kelib shodon malika,
U insondan ko’ngil uzibdi.
U inson "nega?” deb so’rasa,
Sening yolg’oningdan charchadim, debdi.
Qachon yolg’on gapirdim? Qachon ranjitdim?
O’ylab qoldi bir zum shaxzoda,
Lekin uning faryodi so’nib,
Yolg’iz qoldi u bu dunyoda.
"Qadrim bilmay intizor qilib,
Ko’zlarimni bezab ko’z yoshga,
Endi sening ko’nglingni bilmam,
Endi ko’nglim sendan yiroqda.
Sevdim seni telbadek yonib,
Bo’ldim senga o’yinchoq kabi.
Sabr qilib shunda ham lekin.
Topolmadim dardimga chora.
Endi sendan yiroqman ishon,
Sevganimga bo’lib pushaymon,
Hammasiga afsus qilaman,
Bir umr senga baxtsizlik tilab o’taman”. |
