- Voy biram nozik-ey, shu qizingiz, - gapni hazilga burib qo'shildi opam, - darrov urinib ham qolibdilar. 
- Hechqisi yo'q, bugun biroz dam olay ertaga tuzalib qolaman, - dedim xavotirga tushgan onamni tinchlantirish uchun. 
Onam uzun nasihatlaridan so'ng ishga, opam esa o'qishga ketishdi. Men esa goh kuchayib goh tinayotgan og'riqqa e'tibor bermay uylarni saranjomlashga tushdim. Ammo yaxshigina kasal bo'lgan ekanman shekilli, bir zumda charchab qoldim. Biroz tin olishga o'rnimga yotdim. Uxlab qolibman, tushimda shunaqangi go'zal joylarda yurgan emishmanki, naq jannat deydi odam. Uyg'onganimda tush sababmi yoki boshqami o'zimni juda yaxshi his qilardim. Kayfiyatim ham ko'tarinki. Ammo bu vaqtincha tuzalish ekanligi keyin bilindi. Bir necha kun o'tdi hamki, tuzalish o'rniga kasalim kuchaya boshladi. O'qishga umuman bora olmay qoldim. Tez charchab, holdan toyadigan, birpasda ko'zim tinib ko'nglim behuzur bo'ladigan bo'lib qoldi. Bundan battar xavotirga tushgan onam shifokorga ko'rinishim kerakligini ta'kidlay boshladi. 
- Oyi, nima qilasiz bosh og'riq qilib, o'tib ketadi, qonim kamayib ketgan bo'lsa kerak, - deymanu, lekin o'zim ham biroz qo'rqa boshladim. Xavotirga tushganim bejiz emas ekan. Qo'yarda qo'ymay oyim doktorga olib bordilar, turli analizlardan so'ng ham kasalligim sababini bila olishmadi. Endi kunim turli kasalxonalar-u, analiz topshirish bilan o'tadigan bo'lib qoldi. 
- Opa, qonimni analizga olaverib-olaverib qoldirishmadi shekilli, - deyman kulib. 
Oxir oqibat tomografiyaga jo'natishdi. Doktor tomografiyadan so'ng onamga bir nimalar dediyu, 
- Sizni xonamda kutaman, deb xonasiga kirib ketdi. 
- Sen uyga ketaver bolam, charchading. Men doktor bilan natijalar haqida gaplashib olishim kerak ekan. Ortlaringdan men ham boraman, dedilar, ammo ko'zlari xavotir uchqunlarini yashira olmadi. Biroz ko'nglimga xijillik kirdi. 
- Yur, ko'nglim ozib ketdi bu kasalxonalar hididan, ketdik endi, - opam shunday deya, qo'llarimdan sudragudek qilib olib ketdi. 
Uyga kelganimizga bir necha soat bo'ldi, ammo hali oyimdan darak yo'q. Tinchlikmikin, nega kelmayapdilar? Hayolimga har xil be'mani fikrlar o'rmalay boshladi. 
- Opa, oyim kelmayapdilar? Tinchlikmikin ishqilib? 
- Kelib qoladilar, nima oyim kichkina bolamidiki... ko'p xavotir olaverma. 
Shu payt darvozadan oyim ko'rindilar. Ko'zlari yoshdan qizargan, ammo mendan yuzlarini yashirishga harakat qilayapdilar. Darrov gap nimada ekanligini tushundimu, tomog'im bir narsa tiqildi. Qanchalik yig'lamaslikka harakat qilsam ham ko'zlarim yoshga to'ldi. Tomog'imni achitgan narsa kattalasha boshladi go'yo. Oyim yugurib kelib meni quchoqlab oldilar. 
- Ahvolim og'ir ekanmi? – dedim sekingina oyimni pinjiga suqular ekanman. 
- Bolam, tuzalib ketasan, doktor aytdi... – dedilar, ammo shu payt lablarini tishlaganlarini sezdim. Dadam olamdan o'tganlaridan beri lablarini tishlashni odat qilganlar. Yig'lab yubormaslik uchun shunday qiladilar. 
Ahvolimning kundan kunga jiddiylashayotganidan o'zim ham og'ir xasta ekanimni bilar edimu, lekin buni tan olishga kuchim etmasdi. Shu kundan keyin kasalxonalarga ko'chib o'tdim desam xato bo'lmaydi. Turli kasallar, turli hayot, turli insonlar. Kasalxonada tanishgan insoninga birinchi bergan savoling: 
- Sizni qaeringizda kasal? - deb so'rash bo'larkan. Yonimda bir qiz yotardi, har 6 oyda bir kelib ximiya terapiya olib ketarkan. Ximiya terapiyadan so'ng uning yonida yotish mening azoblarimga o'n chandon azob qo'shardi. Uning qiynalishini, ingrashini ko'rib qo'rqib ketardim. Sochlari to'kilib ketgan, beto'xtov ko'ngli aynib, egani oshqozonida turmasdi. Lekin eng og'iri kundan kunga mening kuyimda ado bo'layotgan, so'nib borayotgan onamni ko'rish edi. 
Olgan muolajalarim foyda bermadi, endi menga ham o'sha ximiyadan yuborishadigan bo'lishdi. Birinchi marta sochlarimni tutam-tutam bo'lib to'kilayotganini ko'rganimda qo'rqib ketdim. Kipriklarimning bitta bitta to'kilishi esa mening umidim o'xshardi. Ammo inson har bir narsaga ko'nikkani kabi men ham ko'nikdim. Faqat ko'nglim ag'darilishiga ko'nika olmasdim. Ovqatga qaragim ham kelmas, ammo onamning menga tikilgan mo'ngli ko'zlarini ko'rib eyishga majbur bo'lardim. So'nib qoldi onaginam... 
Mening esa kundan kunga tuzalishga umid so'nib borardi. Yuragim tez ura boshladi, shunchalar tez urardiki, guyo o'ziga berilgan vaqtni tezroq bosib o'tsam deydi. O'rnimdan turib yura olmay qoldim. Doktor haq bo'lib chiqmadi. Balki u adashgan, balki onamga taskin berishi uchun meni tuzaladi degandir. Axir qanday qilib tuzalmaydi, qizingiz o'ladi, deyishi mumkin. Hamshiralarning nigohlaridan achinish satrlarini o'qiyman. Hammasini tushunaman, hammasini bilaman. Faqat ayta olmayman. Kuch-madorim yo'q, charchadim. Yuragimni urishidan charchadim, olib tashlang yuragimni!.. Yaqinlarim tikiladi, onajonim har doim yonimda. Bir qadam ham jilmaydi. U ishonadi, tuzalaman. Ishonmaydi mening o'limimga. Ammo men istayman, charchadim. Tomirlarimga qo'yilgan, tanamning har bir katagini achitayotgan dori ham endi tanamga ketishdan bosh tortadi. Tomirlarim ilma teshik bo'lib ketdi. Ichim dori darmonga to'ldi, ammo Holiq istamasa dori shifo bo'la olmaydi. Ko'nikaman o'limga. Kutaman uni. 
- Onajon, ayting ularga yuragimni to'xtatishsin... – o'tinaman. Onam chiday olmaydi, chiqib ketadi xonadan. Doktorlar esa sog' tomirimni topib dori qo'ya boshlashadi. Mening yuragim og'riq uchun yaratilganmi? Yo'q, ular yuragimni to'xtatishmoqchi emas, meni davolashmoqchi xolos. Ammo yuragim shunchalar charchaganki, to'xtashni istaydi. Tanam birdan qaltiray boshlaydi, shunday qaltiraydiki, 3-4 hamshira meni bosib turishga harakat qilishadi. 
Doktorlarning baqiriqlarini eshitaman, hamma yoqda yugur yugur. Yuragim go'yo so'nggi marraga shoshgandek tezroq va tezroq ura boshlaydi. 
- Olib keling dorini, jo'natgan dorimiz sudorga berdi, - deydi kimdir. Onam yugurib kirdi. 
- Chiqing opa, chiqing qo'limizdan kelganini qilamiz, - deya onamni xonadan olib chiqib ketishadi. Ko'zlarim bilan uni kuzataman. U esa mendan ko'zini uzmaydi, ko'zlarida umid. 
Bilmadim, bu soniya nega bunchalar uzun. Yillar kabi uzun, asrlar kabi uzun. 
- Butun bir katta kasalxonada bitta dori bo'lmasa-ya, - xunobi chiqib baqiradi doktor. Men esa parvoz qilaman, tanamdan chiqaman, yuragim to'xtaydi. Tepadan turib kuzataman, vo ajab, shu menmi? 
Palatadagi odamlar sekin-sekin tarqay boshlashadi. Men esa doktor ketidan ergashaman. Onam, eshik tagidan mung'ayib, umid bilan kutib turgan onaginam... 
- Nima bo'ldi, do'xtir, sudoragasi to'xtadimi?